Over mezelf...
Dit is de plek waar ik me graag even wil voorstellen. :)
Je mag me aanspreken met de naam Els, maar verkies je een leuk alternatief dan is dat ook goed voor mij. Mijn leven speelt zich voornamelijk af in Oost-Vlaanderen (In België), waar ik ben opgegroeid, waar ik ook woon en waar ik als leerkracht lager onderwijs werk. In 1984 werd ik op een zonnige lentedag in Lokeren geboren, en dat maakt me nu tijdens dit schrijven 34 lentes jong.
Je mag me aanspreken met de naam Els, maar verkies je een leuk alternatief dan is dat ook goed voor mij. Mijn leven speelt zich voornamelijk af in Oost-Vlaanderen (In België), waar ik ben opgegroeid, waar ik ook woon en waar ik als leerkracht lager onderwijs werk. In 1984 werd ik op een zonnige lentedag in Lokeren geboren, en dat maakt me nu tijdens dit schrijven 34 lentes jong.
Als kind namen mijn ouders me samen met mijn 2 broers en zus ons jaarlijks mee op reis, voornamelijk naar het zuiden van Frankrijk. Maar ook Engeland, Nederland, Oostenrijk, Duitsland, Italië, Zwitserland, Spanje, Luxemburg en Hongarije staan ondertussen aangevinkt. Tijdens die reizen naar Frankrijk nam mijn vader mij en mijn oudere broer mee op "lange wandeling". Enkel wie oud genoeg was, en een dergelijke wandeling tot een goed einde kon brengen, mocht mee. Mama zorgde voor de rest van de kroost in de bungalow die we huurden. Een tocht van +- 10 km stond op het menu, waarbij we de plaatselijke bossen en riviertjes verkenden en waarbij het klimmen en dalen op veelal brede bospaadjes mee bijdroegen aan het wandelplezier. Op voorhand kocht mijn vader voor elke deelnemer een chocoladereep - iets wat anders nooit in de winkelkar zat- naar keuze. Twix, Snickers of Mars. Stiekem was dit één van de redenen waarom ik mee op tocht ging. Je merkt het wel, de grote wandeling was voor mij het toppunt van de hele vakantie. Dit wandelplezier is me altijd bijgebleven.
Toen ik iets ouder was gingen we met z'n allen op reis naar Oostenrijk, in Pitztal. We verbleven in het voorlaatste dorpje van het dal. Hoewel het die vakantie heel vaak had geregend en je me meestal op het tennispleintje achter het hotel kon vinden- en maar zelden op de wandelpaadjes in de bergen-, ben ik die vakantie stiekem verliefd geworden op de bergen. De kracht en de ruwheid van de rotsen, de vergezichten die de bergen me boden wanneer ik me op hoogte bevond en de speelsheid van de paadjes die na elke bocht een ander panorama in petto hadden, lieten een grote indruk op me na. Eerlijkheidshalve moet ik ook zeggen dat de steile stijgende route door de sneeuw - lees zwarte route op de kaart- en de bijhorende paniek wanneer we op onze sportschoentjes zonder grip steeds weer wegschoven ook een indruk op me na lieten. ;)
Zo'n 10 à 15 jaren later, toen ik Bart (nu mijn man) leerde kennen, kwamen de bergen terug in het vizier. Het was Bart die me terug de weg naar de bergen toonde. Omdat ik niet bepaald veel ervaring had, besloten we een eerste wandelvakantie in Klein-Zwitserland (Luxemburg) te houden. Het bracht me terug bij de herinneringen van Zuid-Frankrijk. De volgende vakantie boekten we in een ander dorpje in Pitzal, Oostenrijk. Het was voor mij een speciaal moment om het hotel in het dorpje waar ik eerder op reis ging terug te zien. Het voelde even aan als een sprong terug in de tijd. Omdat we onmiddellijk vanaf de eerste dag de bergen waren ingetrokken, was ik onmiddellijk (de tweede dag al) volledig stijf in mijn benen. Ik liep zoals een hark, eigenlijk was mijn voortgang de term wandelen niet waard. Na 2 dagen bedrust, een grondig lesje te hebben geleerd (eerst acclimatiseren!) en een voorzichtige nieuwe eerste wandeling door het dal waren we volledig vertrokken. Ik genoot van een zalige reis! Mijn hart dat ik als kind was verloren in de bergen, lag hier opnieuw op me te wachten. :)
De volgende jaren reisden we steeds af naar een ander dal in Tirol, zowel in Oostenrijk als in Italië. Meestal bewandelden we de panoramawegen, maar het gebeurde ook dat we naar een haalbare top wandelden of over de morenen van een gletsjer stapten. (wat op een bepaald moment nog even best avontuurlijk bleek te zijn). Een tocht over een gletsjer zelf zag ik nog niet zitten, wegens te weinig ervaring, of misschien door de eerder onveilige ervaring als kind. Jaar na jaar bouwden we iets meer ervaring op, leerden we iets meer over de bergen en kochten we iets meer bijhorende kledij en materialen. Rond 17 u moesten we tijdens onze reizen steeds afdalen (meestal met de kabellift ;) ) om terug naar het hotel te gaan want daar lag een 5-gangenmenu (echt veel te veel, maar o zo lekker!) op ons te wachten. 's Avonds dachten we terug aan de mooie momenten van de wandeling die we overdag maakten.
Wat zijn de bergen mooi, wat voel ik me daar goed. We vroegen ons af hoe het zou zijn als je in de bergen zou blijven slapen. We stelden ons voor hoe prachtig de hemel er zou uitzien van daarboven uit, wat zou je horen, hoe zouden we ons voelen, hoe heerlijk moet dat zijn! Maar, wat zou je moeten doen als gevaar dreigt (een storm, wilde dieren, ...)? Eigenlijk hadden we, ondanks de jaren gevuld met wandelvakanties daar nog te weinig kennis over, en te weinig ervaring in. Daarom stelde Bart op een dag voor om de GR5 uit te stappen. We konden veilig dicht bij huis starten. We konden de uitdagingen stap voor stap opbouwen (want de bergen staan pas na enkele honderden kilometers op het programma) en we konden het eerste deel perfect als training zien voor wat er ons later op het pad nog te wachten staat.
Omdat ik toch graag eerst in de praktijk even wou voelen of ik het gewicht van zo'n rugzak wel draagbaar vond en of ik het overnachten in een tent wel zag zitten, besloten we eerst met de rugzak en de tent 1 van de 3 Mullertal trails in Luxemburg te wandelen. Dat beviel ons erg goed.
Ik had zin in een grote brok avontuur en besloot de sprong te wagen. Ik besloot om samen met Bart de uitdaging aan de gaan. Zo vingen we in april 2014 de route aan in Hoek van Holland en wandelen we etappe per etappe verder op ons GR5 pad. Het stukje Nederland zit er reeds op, we doorkruisten ook reeds België. In de zomer van 2016 lieten we ook Luxemburg achter ons liggen, waarna we Frankrijk konden aanvangen. Voorlopig wandelden we tot in Ribeauvillé. Voor het wandelverslag van de GR5 zie: http://hiking-step-by-step.blogspot.be/ (de blog van mijn man)
Toen we tijdens de GR5 tocht de grens van België hadden overgestoken, begon mijn respect meer en meer te groeien voor de mensen die de paden onderhouden. Ik voelde de nood om zelf iets terug te doen. Ik besloot tijdens onze tocht om een mail te sturen naar Grote Routepaden. Eens thuis, was dit zo goed als het eerste waar ik werk van maakte. Een aantal maanden later, in april 2015, werd ik medewerker van de Grote Routepaden en kreeg ik een eigen stukje GR-pad om te controleren. Leuk om te doen (het wandelen, de stickers kleven, maar ook omwille van alle leuke medewerkers die ik zie tijdens de jaarlijkse vergadering van Oost-Vlaanderen, op de fiets-en wandelbeurs en op het weekend), en zo draag ik bovendien ook mijn steentje bij.
Omdat ik tijdens de zomer van 2016 voelde dat ik tijdens het jaar wat extra training kon gebruiken, besloot ik tijdens het jaar dan ook wat extra te trainen. Een goed moment vinden is, in de praktijk als je samen wilt wandelen, niet altijd gemakkelijk. Daarom heb ik maar gewoon een moment gekozen om te starten dat voor mij goed uitkwam. Bart zat toen in Amerika, waardoor ik voor de eerste keer solo op tocht ging. (buiten de routes die ik controleer om dan natuurlijk ;) ) Ik heb altijd al willen weten wat alleen wandelen met mij zou doen. Ik besloot in november 2016 te starten met de GR 122 in Hulst.