Deze tocht maakte ik samen met Bart. Bart deed het grootste deel van de voorbereiding qua planning en reservatie i.v.m. de overnachtingen. De Eisleck Trail stond al eventjes op mijn verlanglijstje. Ik ben dan ook erg blij dat ik tijdens de paasvakantie van 2018 hier eindelijk mijn tanden eens kan inzetten. :) Toch moet ik nog eventjes geduld hebben, want het openbaar vervoer zal ons uiteindelijk nog 6 uur bezig houden om tot het startpunt (Kautenbach) te geraken. Zo waren de treinen tussen Luxemburg en Kautenbach tijdens het weekend afgelast en reden er vervangbussen. Nog op de trein gaf de conducteur aan dat de vervangbussen bij elk station zouden stoppen. Niets was minder waar; de enige bus die reed was er één naar Ettelbruck. Vanuit Ettelbruck konden we dan weer een andere bus nemen naar Kautenbach. Eens in Ettelbruck aangekomen, was de organisatie van de bussen eerder chaotisch. Wanneer we meer info vroegen over welke bus te nemen, kregen we het antwoord dat we gewoon naar het nummer moesten kijken, nummer 10 zou rijden naar Kautenbach. Alle vervangbussen kregen echter het nummer 10... Speciale humor hebben ze daar :p, al was het vermoedelijk niet humoristisch bedoeld langs hun kant. :| Eens we de juiste bus uiteindelijk hadden gevonden, bleek de buschauffeur een stuntman te zijn. Hij liet onze bus doorheen alle bochten gieren, en stond heel hard op zijn rem wanneer hij plots een tegenligger zag. Op een bepaald moment zag hij de tegenligger een klein beetje (lees veel) te laat, remde hij zo hard hij maar kon waardoor hij op 10 cm afstand van de boom langs de afgrond tot stilstand kwam. Slik. Even later komen we toe in Kautenbach en kunnen we onze benen al even losmaken door de eerste kilometers van onze tocht richting de camping aan te vatten. Het hele lange stilzitten in de trein bleek voor mij echter niet zo ideaal te zijn. Bovendien had ik mijn slaapzak niet in een compressiezak gestoken, waardoor hij alle lucht (en dus alle plaats) die hij in mijn rugzak kon vinden in het onderste compartiment gebruikte. Ik voelde tijdens het wandelen een druk onderaan in mijn rug waarvan de spieren absoluut niet opgewarmd waren. Bij het neerzetten van mijn rugzak voelde ik pijn in mijn onderrug, een pijn die niet wou overgaan. De tocht zelf was erg mooi eens we Kautenbach zelf en de gebetonneerde straatjes konden verlaten. Het pad bracht ons het bos in en liet ons enkele weilanden oversteken. Na een poosje zien we de camping liggen in het dal. 's Avonds smeer ik nog wat spierzalf op mijn rug voor het slapengaan. Bart had een trekkershut voor de eerste nacht gereserveerd. Die nacht kon ik me omwille van de rugpijn eerst niet, en na een tijdje met veel moeite draaien in mijn slaapzak. Wat een begin...
Kautenbach camping tot Clervaux 23,4 km , inclusief 1,1 km naar camping
's Morgens merk ik dat ik met heel veel moeite kan zitten, maar mijn eigen veters binden...dat zat er niet in. Staan en stappen lukten beiden wel eerder pijnloos. Na de overweging te maken of ik vandaag van start kon gaan of niet, beslis ik om er toch voor te gaan. Tijdens het wandelen voel ik hoe mijn spieren opgewarmd geraken waardoor ik minder en minder pijn voel. In de loop van de dag zal ik mijn eigen veters wel kunnen binden. :) De tocht start met een klim richting een oud kasteeltje genaamd Schibberech bovenaan de heuvel. Door het feit dat ik het vandaag wel wat op het gemakje wou doen, door de soms steile paadjes en het feit dat we regelmatig even stoppen voor wat foto's doen we vrij lang over de eerste 4 kilometer. Vanaf Lessingen stijgt ons wandeltempo. Ook het zonnetje komt erdoor, wat een heerlijke dag! Het pad gaat regelmatig op en neer en zal in totaal zo'n 995 m hoogteverschil tellen vandaag. In Wirwelwiltz nemen we even pauze en drinken we iets op een terrasje dat werd uitgebaat door 2 Chinese dames. De heerlijke paadjes in de nog vrij sterk bruin gekleurde bossen wisselen zich af met uitgestrekte weilanden. Op het einde van de tocht zien we bovenaan een weiland in de verte de abdij van Clervaux in volle glorie de rijkdom en de bijhorende macht van weleer van de Kerk uitstralen. We dalen de heuvel af en wandelen Clervaux binnen. Ik ben onder de indruk van de prachtige gebouwen. Best wel de moeite om eens te bezoeken, bij deze kan ik dat bezoek dus ook aanvinken. :) We genieten op een terrasje van een lekker ijsje, waarna we onze tocht verderzetten naar de camping. De camping was uiterst verzorgd en het ontvangst was zeer vriendelijk. Wat een heerlijke dag!
Clervaux - Asselborn 21,4 Km inclusief 1,1 camping Clervaux
Nadat we onze tent weer netjes en zo droog mogelijk hebben ingepakt en onze rugzakken opnieuw vertrekkensklaar staan, vatten we onze tocht opnieuw aan. Buiten is het nog erg frisjes. Ik vat de tocht aan met sjaal en muts ter beschutting tegen de koude. Al heel snel maken we een eerste geplande stop, namelijk die aan het bakkerijtje in Clervaux waar je gezellig ook kunt ontbijten. De belangrijke koffie in de ochtend voor Bart, de gezellige warmte en enkele heerlijke koffiekoeken zorgen voor een heel goede start van de dag. Even later tillen we onze rugzakken opnieuw op onze rug en kan de wandeling echt van start gaan. Na een klein klimmetje bevinden we ons terug op de route. Beneden in het dal loopt het treinspoor parallel met onze route. Regelmatig zien we hoe een trein nu wel passeert, in tegenstelling tot dit weekend. Elke keer zo'n trein passeert slikken we het ietwat wrange gevoel snel weg. Gelukkig kunnen we genieten van toffe paadjes langsheen mooie bossen en is er na een tijdje ook nog de rivier die ons met al zijn schoonheid kan afleiden. Ook zien we een gebouw waarvan we haar functie niet onmiddellijk wisten. We zochten dit nadien even op in ons boekje van de Eisleck Trail. In de tijd van de Kongo werden hier de priesters opgeleid, later werden hier door de Duitsers de Joden verzamelt om nadien getransporteerd te worden richting Oost-Europa. Wrede tijden... De route loopt met een bocht richting Troisvierges, om dan in de tegengestelde richting weer weg te lopen van Troisvierges. Op een bepaald moment zien we langs de andere kant van de vallei het pad waar we zonet liepen. Een mentale opkikker was dat nu ook weer niet direct. :p Nog even later zien we een pijl (bedoelt voor weggebruikers) waarop staat: 6km Clervaux. Slik. Ons wandelpad deed er zonet 15 km over. Ik was sterk onder de indruk toen ik het neergestorte vliegtuig zag liggen en de bijhorende gedenkplaten zag staan voor de overleden Belgische en Britse soldaten (spionnen) tijdens WO 2. Het Amerikaanse leger verwarde destijds dit vermomde vliegtuig met een vijandig vliegtuig en haalde het neer. Wat kan een oorlog absurd zijn... Vlak voor Asselborn staat er een omleiding aangekondigd waardoor we nu doorheen Asselborn wandelen. Asselborn zelf leek niet veel meer te zijn dan een hoopje boerderijen tesamen. Even later komen we aan bij de 1000 jaar oude molen van Asselborn, waarvan het bijhorende hotel onze overnachtingsplaats zal worden. Het hotel in Asselborn is een erg leuk hotel. In de bar kan je spelletjes spelen en staan er gezellige zeteltjes met een boekenkast. Het restaurant ligt bijna bedolven onder de wijnflessen. Nogal indrukwekkend. Top locatie en een heerlijk stuk vlees tijdens het avondmaal!
Asselborn - Houffalize 21,2 km
Ochtendmensen en avondmensen...een andere manier van leven. Terwijl Bart als avondmens 's morgens alles graag op het gemakje doet, laat ik als ochtendmens 's morgens mijn spreekwoordelijke motor graag al wat toertjes maken. Deze ochtend doen we het volledig avondmens-style. We genoten van een lekker ontbijt. Ik was echter al wakker om 6 uur, uiteindelijk zijn we vertrokken om 9u30. Mijn motor was stilgevallen, en het duurde nadien toch wel even -toegegeven, met in eerste instantie een iets minder vrolijk humeur- om hem terug op gang te krijgen. We verlaten de oude molen via het pad langs het water. Op de heuvel zien we paardjes staan, 1 zwart paard stond helemaal bovenaan de heuvel nogal trots zichzelf te wezen, het waande zich klaarblijkelijk Koning der Paarden. Even later passeerden we de vijvers van de Weiler om vervolgens na enige tijd de boomgaard met appels en peren van Barteshaus naast ons te zien liggen. Nergens anders vind je deze soort appels en peren, stond er op het bord te lezen. In 1815 had Napoleon een ideetje. Hij bedacht dat het best wel interessant zou kunnen zijn om de Maas en de Moezel te verbinden met een kanaal. Dit zou een rijkdom zijn voor de handel. Vanaf 1829 werden de mannen aangesteld om handmatig de leistenen uit de grond te kappen voor de aanleg van de tunnel. De vrouwen moesten deze uitgekapte stenen in grote rieten manden op hun rug vervolgens wegdragen. De werken zijn nooit afgeraakt. Al het werk, de vele uren en dagen...allemaal voor niets. Een pijnlijk gegeven, zeker als je weet dat men per dag gemiddeld 1 m kanaal kon uitgraven. De route loopt langsheen dit kanaal via paadjes die golven tussen de bomen die hier ondertussen terug groeien. Een tijdje nadat we het kanaal hebben verlaten, merken we dat de route veranderd is. Men leidt ons nu via Buret. Nog voor Buret passeren we een grenspaal die er ondanks de vele jaren nog prachtig staat te pronken. België terug binnen. We bedenken ons dat het een leuker gevoel was tijdens de tocht van de GR 5 om België eindelijk buiten te zijn. :) In Buret eten we op een bankje om vervolgens het kasteel met een groot domein rechts van ons te houden. Na enige tijd belanden we opnieuw in het kanaal dat de Moezel met de Maas moest verbinden, nu langs Belgische zijde. Luxemburg en België hebben elkaar dus nooit tegemoet gekomen bij het graven van dit kanaal. Hier is het kanaal minder diep gegraven en zijn de flanken minder steil. Hmm, een beetje laks werk van die Walen....à l'aise, à l'aise.... We bekijken een nieuw informatiebord. Daarop stond dat men van plan was geweest om een sluis te bouwen met aan de ene kant de vallei van de Woltz en aan de andere kant de vallei van de Ourthe. We wandelen verder op paadjes langsheen velden die uitkomen in een bos. Aan de bivakzone zien we hoe 3 jonge gasten zichzelf de avond hadden toegeschreven als eigenaar van de bivakzone. Met wat lachwekkend pronkwerk speelde 1 van hen zijn T shirt uit en keerde ons de rug toe. Nu ja, we hadden eerder die dag al beslist om in een B&B te verblijven, dus hadden we ook niet het plan om een deel van de bivakzone in te palmen. De jongens halen opgelucht adem wanneer ze zien dat we het bos steil afdalen en we dus verder op pad gaan richting Houffalize.
Houffalize - Nadrin 25 km inclusief 800 m naar wei
In de B&B van Houffalize genieten we van een heerlijk ontbijt. 3 gangen worden ons 1 voor 1 voorgeschoteld, elk met zorg voorbereid door de dame des huizes. Vervolgens mogen we vrij aan de "buffettafel" ons bordje volladen met voor elk wat wils. We bedanken de eigenaars voor de warme ontvangst en het lekkere ontbijt en vertrekken vandaag richting Nadrin. Regelmatig komen we vandaag ook de GR 57 tegen, en heel even liep ons pad gelijk met dat van de GR 15. De tank die we hier enkele jaren geleden zagen staan, bleek nu tijdelijk verwijderd te zijn ter herstelling. Bij het verlaten van Houffalize zien we aan de kanten van de weg bij het binnenwandelen van de bossen hoe sluikafval de natuur bedekt. Wat een jammerlijke zaak. Al vlug belanden we dieper het bos in en kunnen we genieten van leuke paadjes, waarna ons pad ons zal gidsen doorheen enkele weilanden. Even later trekken we opnieuw het bos in en genieten we van de speelse paadjes langsheen de Ourthe. De zon brandt nu heerlijk op onze huid (althans, het voelde voor mij toch heerlijk aan, Bart verbrandt iets sneller). Na de samenvloeiing van beide Ourthes blijft het pad speels op- en neergaand onze wensen van de trektocht vervullen. We rusten even uit aan de stuwdam waar ook een cafeetje is en waar we dus ook, hoe kan het ook anders, eentje wouden drinken. 's Avonds plaatsten we onze tent op de camping ( lees koeienweide) tussen de opgedroogde koeienstronten. 't Goh ja, het gaf het geheel op een bizarre wijze een special touch. :p
Nadrin - La Roche-en-Ardenne 19,5 km
Vandaag zou het ideaal zijn als we de bus richting Wetteren zouden kunnen nemen rond half 3. Om 6 uur ('t is te zeggen, ook alle uren daarvoor door het hobbelige terrein van de weide) werd ik wakker. Ik blijf nog heel even liggen, maar besluit dan toch maar om mijn boeltje in te pakken. Ook Bart wordt wakker en begint in te pakken. De vochtige weide zorgde ervoor dat onze slaapzak aan de buitenkant vrij vochtig aanvoelde. Rond 7 uur vertrekken we richting La Roche-en-Ardenne. We verlaten Nadrin via een eerder steile afdaling, springen over een beekje en klimmen langs de andere kant van de heuvel weer omhoog. Enkele kilometers verder dalen we opnieuw af via een steile afdaling , om opnieuw een beekje over te steken. Het water liep er prachtig de heuvel af. We besloten om daar te ontbijten. Vervolgens dalen we langsheen dat beekje verder af richting de Ourthe om deze vervolgens gedurende een tijdje te volgen. Opnieuw volgen we de speelse paadjes die ons af en toe uitdagen om een duik in het water te voorkomen . Ik geniet van elk moment. :) Een steile klim brengt ons weer boven op de heuvel. I like this. :) :) :) Al nagenietend van dergelijke paadjes wandelen we verder door de bossen richting La Roche-en-Ardenne. Rond 13 uur komen we aan. We drinken daar nog iets op onze tocht, eten een broodje om vervolgens onze bus om 14:17 (bus 13) te nemen richting Melreux. In Melreux nemen we de trein om uiteindelijk in Wetteren aan te komen. Onderweg bekijken we de foto's nog eens en genieten we na van de prachtige beelden die we tijdens deze tocht met onze ogen in ons geheugen konden graveren.